dinsdag 4 september 2018

We kunnen altijd nog schaapherder in Nieuw-Zeeland worden


We kunnen altijd nog schaapherder in Nieuw-Zeeland worden” zeggen mijn lief en ik wel eens tegen elkaar in tijden van drukte en stress. Op een dag krijg je dan een test van het universum.

Ontbijt
Vanochtend 9 uur, ontbijt op onze eerste vakantiedag. We hebben nog een hoop te doen, het is de laatste wissel dag in ons vakantiehuis. Daar gaat de bel. ‘Gaan de gasten nu al weg?’ is mijn eerste gedachte. Er staat een buurman voor de deur. “Jullie schapen lopen bij de weg” zegt hij, “ze zijn dwars door het aardappelveld gelopen.” Ik bedank de buurman en ga poolshoogte nemen. Eerst de schapen tellen die nog in de wei staan, dat zijn er inderdaad maar twee. Ik loop de wei in en zie dan dat de afrastering van schapengaas compleet vernield is. Meters lang, de kastanje palen liggen er zielig geknakt bij. Ongewenst cadeau van het Waterschap, dat pas de slootkanten heeft gemaaid.

Huppakee, actie!
Eerst de eigenaar van de schapen bellen en dan proberen de schapen te vangen. Want een botsing van een auto met een schaap willen we niet op ons geweten hebben. Ondertussen staat er nog een buurvrouw aan de deur. Zij heeft ervaring met schapen en heeft al geprobeerd ze te lokken. “Ze zijn erg schuw” zegt ze, “ik zou de eigenaar maar bellen.” Die blijkt ver weg aan het werk te zijn en zijn zoons ook. Het komt dus echt op onze eigen herder kwaliteiten aan! Wat volgt is ruim 40 minuten schapen drijven zonder hulp. Mijn hond durf ik niet in te zetten, hij is daarvoor niet getraind. We ontdekken dat schapen verrassend hard kunnen rennen!

Verleidingskunst
We besluiten vooral rust te bewaren en de schapen langzaam in te sluiten en weer de kant van ons erf op te drijven. Ik haal een emmer voer waarmee ik kan rammelen. Het blijkt niet de ultieme verleider, helaas. Uit de verte zie ik onze Duitse gasten voor de voordeur staan, die nu wel gaan vertrekken. Ze kijken enigszins geamuseerd naar mijn verhitte hoofd en wensen ons veel succes verder. Ik loop terug het aardappelveld in. Dan komt er dat mooie moment. Ik zie mijn lief langzaam achter de schapen aanlopen die nu keurig met zijn vijven bij elkaar lopen. “Nog langzamer!” roep ik. Een schaap kijkt mijn kant uit, een andere kijkt in de richting van het openstaande hek. ‘Toe maar, daar moet je heen’ fluister ik zacht voor me uit. En jawel, daar kijkt ook het 2e schaap naar het hek. En dan het 3e, 4e en hoera ook het 5e! Op een drafje rennen ze weer onze wei in. Gefikst! We bellen de schapenman dat het ons gelukt is en nemen een heerlijke kop koffie in de zon.

Onze vakantie kan nu echt beginnen!

Met toestemming overgenomen van de Facebookpagina van Hofstede de Meibloem

Geen opmerkingen: